3 min

Ik doe U mijn beste windverhaal in Noord-Holland. Ik schat jaren tachtig, in de immer aanwezige kracht van ons leven. We waren met een man of twaalf, dertigers, veertigers, een arts, een ex-prof (De Kneet), twee advocaten, wat reclamevolk en ik; sportjournalist. Neen, veel kilometers scholen er niet in mijn gestel, maar De Kneet had gezegd dat een beetje man dit aan kon. Dus?  

We vertrokken uit Amsterdam en de eerste vijftig kilometer was er niets aan de hand. De Kneet kende de weg, langs plassen, lekkere boerenweggetjes met goede mestgeur als doping. Ik trapte en ging vooruit, sprak dan eens met die, liet me dan afzakken en zocht een andere gesprekspartner. Eigenlijk fietsten we allen omdat we het een daad van “gezond” vonden, we trapten onze overtollige calorieën en vleugen alcohol weg, we werden een beetje moe, maar toch gelukkig. Pas bij Bergen begon ik te voelen dat praten en fietsen niet altijd een evenwichtig paar vormden. Ik voelde opeens ook de tegenwind, waar hij vandaan kwam weet ik niet, maar het trappen ging moeilijker. Zelden heb ik het Noord-Hollandskanaal langer aan mijn rechterhand gezien. Minuten werden kwartieren en nergens een spoor van de eerste kerktorens van Den Helder.  

De eerste pijn, aan het zitvlak, openbaarde zich, maar ik hield mijn mond. We staken links het land in, langs een klein vliegveldje en zaten een kwartier later aan de koffie. Met voor bijna allen een punt appeltaart. Voor de meesten schreeuwde het lichaam om zoet, dus… Na een half uur gaf De Kneet aan dat we terug zouden rijden, eerst weer langs het kanaal en van Alkmaar af binnendoor, een gezellig trainingsrondje zoals hij zei. Ik weet nog dat de eerste kramp vlak voor Alkmaar in mijn rechterdij schoot. Tien minuten later kwam die steek terug en rond Alkmaar kwam de wind ons van alle kanten tegemoet. Ik was niet meer de enige die kletsen tot een minimum had beperkt, zo merkte ik. Meerdere mannen van mijn leeftijd bliezen, snoven, gingen soms een tijdje op de trappers staan en kwamen in geen geval meer op kop van de groep. Ergens boven Krommenie, met nog steeds een kwebbelende Knetemann als ijverig voorman, voelde ik dat de wind nu echt tegen kwam te staan. Tegen als in: recht in mijn snuit, recht tegen mijn lijf op. Ik weet nog dat ik eerst op dertig meter reed, daarna op honderd en dat De Kneet zich liet terugzakken. “Ga maar groter rijden,” zei hij en ik dacht dat hij gek was. “Kleiner, bedoel je!” riep ik. Hij lachte me toe: verkeerd gedacht.  

Een dik uur later stapte ik in Amsterdam af: kapot. Iedere vezel in mijn lijf protesteerde. De Kneet gaf me een hand:”Nou weet je waarom ze van de Ronde van Noord-Holland zeggen dat het een windkoers is… goed gedaan.” De trap op ging moeilijk. Kramp overal. Het was windstil in mijn kamer, dat weer wel. Zelfrespect stak de kop op.

Vraag

De ex-prof met wie Mart Smeets fietste vervulde na zijn profcarrière een functie bij de Ronde van Noord-Holland. Welke functie was dat?

Hoe kun je meedoen

Weet je het antwoord op de vraag, stuur dan je antwoord per e-mail naar redactie@oneindignoordholland.nl. Zet in de onderwerpregel van je mail: prijsvraag Mart Smeets. Vergeet niet om je naam en adres te vermelden.
Om kans te maken op de prijs, moet je de vragen bij alle 4 de columns beantwoorden. Lees hier de andere columns van Mart Smeets.
Lees hier de spelregels van de prijsvraag.

Publicatiedatum: 04/04/2012