Dorpsfiguren

Een zondag in september. Terwijl de najaarszon haar genade over de wereld uitstort, fiets ik naar Driedijk, de plaats waar ik mijn levenspad begon en het een fors aantal kilometers bewandelde. De tocht voert langs de bekende plaatjes uit de cursus Holland Voor Beginners: dijken en polders, molens en vaarten.nIk rijd het Grote Driedijker Herinneringenboek binnen. Mijn ogen worden als vanzelf naar de bladzijden over de 'dorpsfiguren' getrokken: legendarische Driedijkers, dode en levende. Als een bonte stoet trekken zij over het papier:n nEen zondagmiddag in Driedijk.n‘Kasafoeboe’ zit in de snackbar. Zijn kin glanst van het krokettenvet en met zijn vervaarlijke dronkenmansblik -resultaat van zijn vaste zondagse bezoek aan café  De Volkstuin- boezemt hij de kinderen angst in.n‘Koos Koter’ neemt het in een boerenlaatcompetitie op tegen ‘Heinrich Bauerlasser’. De 'scheidsrechter', fan van Koos, manipuleert de uitslag ten faveure van zijn held. Met gespeelde verontwaardiging verlaat de verliezer de bhne; dit alles tot groot vermaak van het publiek.n         Jan Joekel  heeft zoals altijd de lachers op zijn hand met zijn grappen en sterke verhalen; hij kiest iemand uit zijn gehoor die de hele verdere avond het mikpunt van zijn spot is.nEn ‘Elvis’, in hoogsteigen persoon afgereisd uit de VS, komt in een roeiboot over de ringvaart gevaren. Hij meert aan en aangemoedigd door een enthousiaste menigte schrijdt hij café Heelstraat binnen om een optreden te geven dat de mensen nog lang zal heugen.nDit alles gaat aan ‘Ajax’ voorbij. Hij staat langs de lijn van het voetbalveld, in zijn markante outfit: lange lederen brommerjas met riem. Peuk in de mond en zijn valhelm nog op.n nIk betreed De Groene Tijger, het cafdat generaties lang werd uitgebaat door mijn familie.  De band Instant Fear treft de laatste voorbereidingen voor zijn optreden. De heren musici begroeten mij joviaal. Ooit was mijn band hun concurrent, maar geen spoor van de toenmalige naijver.nSteeds meer bekende gezichten druppelen binnen. Over aanspraak heb ik niet te klagen. Wel   aan sommigen even uitleggen wie ik ook alweer ben. Dat jochie dat soms bij hen op de boerderij kwam spelen.nDe band begint en als mijn jeugdvrienden arriveren, is het feest compleet.n nEen dag uit het Driedijker leven.nWotze staat voor dag en dauw op en kleedt zich aan. Even later vaart hij de polder De  Grienten in. Hij betrapt een paar onverlaten die zijn fuiken willen stelen en slaat ze uit hun bootje.nKees Terecht wordt die ochtend door de kapper de kapsalon in gesleurd. Sinds de kapper zijn tarief met tien cent heeft verhoogd, weigert Kees hem uit protest zijn klandizie. ,,Dan zal ik je nog één keer knippen voor de oude prijs, hufter!” roept de getergde barbier.nPiet Blauw gaat 's middags een weddenschap aan: hij beweert dat hij een stapel van zes volle aardappelkisten honderd meter kan dragen. Publiek op de been. Kees loopt, op kousevoeten, een stukje met de piepers, maar gaat op de uitgelubberde teen van een van zijn sokken staan. Hij stort ter aarde, de aardappels rollen alle kanten op.nEn 's avonds staat ‘Sing Sang’ zich, voor iedereen zichtbaar dankzij de open gordijnen, in de huiskamer te ontkleden voor het slapen gaan. Hij kauwt bedaard op een mandarijnenschil.n nNa het optreden ga ik met mijn vrienden naar de snackbar. Eenmaal daar treffen wij geen ‘Kasafoeboe’ aan, die zich tegoed doet aan een gehaktbal of kroket. De vroegere eigenaar Klaas Nooitgedacht en zijn vrouw Jo, door kwajongens gepest om de zweetplekken rond haar tepels, staan niet achter de uitgestalde etenswaren. Nu is het een Aziatisch stel. Zij hebben het warme interieur van weleer vervangen door een koude strakheid die nog het meest aan de kleedkamer van een zwembad doet denken.nWe doen ons tegoed aan patat.nIk wijs mijn vrienden op een kleine kanttekening in het Herinneringenboek: op een mooie zomeravond, terwijl de zon in de weilanden zakt, fiets ik, een knul van een jaar of tien, over de dijk met onder mijn snelbinders een pan en in mijn broekzak een tientje. Ik ben op pad gestuurd om de pan te laten vullen met de ultieme snack: gebraden halve kippen van vrouw Wagenaar.nDat was in het snackbar- en argeloze tijdperk van Driedijk, vlak voordat het de wereld ontdekte, uit zijn voegen groeide en afrekende met Vroeger.n n nNiets in dit verhaal is verzonnen.  Alle genoemde personen hebben bestaan of leven nog. Sommigen van hen heb ik met hun bijnaam genoemd. Onder die naam stonden of staan zij bekend. Anderen heb ik een gefingeerde naam gegeven. (Ton Oudejans)n