2 min

Eerst alles afspuiten. Niet te hoog op de muur en niet in de voederbakken. Dan de stal in. De koeien richting het hek drijven. Mooi. Druk op de knop. Het hek gaat open. Ze weten wat er van ze verwacht wordt en anders zorgt het opdrijfhek er wel voor wel dat ze doorlopen, daar staat stroom op, grijnst Kees. We staan in de put. Koeien links van ons. Koeien rechts van ons. Uitzicht op hun enkels. Uiers schoonvegen. De zuigers van de melkmachine op de uier ploppen. Nee. Zo wordt het nooit wat. Pak de zuigers bij dit metalen hart. Omkeren. Linker hand om het hart. Rechterhand op de zuiger. Wijsvinger uitsteken. Voel die uier. Glijdt naar beneden met je vinger, breng de zuiger omhoog met je hand. Plop. Zo. Nog even en je kunt het met je ogen dicht. Maar ik wil het juist zien. Stop steeds mijn hoofd te ver tussen die knieën. Plop. Als niemand kijkt, laat ik de zuigers even hangen. Leg mijn handen zachtjes op die volle zwierende uier. Warm. Warmer dan ik had gedacht. Onverwacht zacht. Is dit dan te vergelijken met de voor vrouwen onbegrijpbare fascinatie van mannen voor tieten? Voelt het net zo, elke keer als je als man je hand om een borst sluit? Kees werpt een controlerende blik in het rond. Plop. De machine. Boven elke zuiger hangt een technisch apparaatje. Allemaal onderdeel van 1 grote computer. Voor het ploppen op het rode knopje drukken. Pieieiep. De teller gaat op nulpuntnul. Dat getal onderaan is het cijfer van de koe. De koeien hebben geen namen, wel weet hij veel cijfers uit zijn hoofd. Elke koe krijgt zijn eigen cijfer. De teller loopt op. Soms tot 14.8, soms wel tot 28.9, dan vallen de zuigers vanzelf van de uier. Een ineengeschrompeld hoopje, nu, tussen die zwart witte knieën. Opa komt binnenwandelen. Spert een fractie van een moment zijn ogen. Kees grijnst. We gaan sneller dan ze gedacht hadden. Nynke Borgman

Plop hem aan de tiet

016f47a68cc1e5fd92f12c4669f49e3042912b95

Publicatiedatum: 20/12/2010