Wat eens was

Schilderachtig is de Noorderbuurt gelegen aan de westkand van ons voormalig eiland, waar kleurige veldbloemen de bermkanten sieren en de oude 'tuunwoalkes' weer in ere zijn hersteld. Destijds had het hier zomaar kunnen figureren voor het bekende lied van Wim Sonneveld over het dorp. Daar, vlak achter de opgehoogde Waddenzeedijk, staat nog altijd het kleine vissershuisjes van Simon Bais. Met de door spijlen verdeelde ruitjes oogt het nog als vroeger en lijkt het of de tijd hier heeft stilgestaan. 

Ruim een halve eeuw geleden kwam Simon dagelijk op de boerderij om 'een kan verse koemelk'. In gedachten die ik hem zo de poort weer door komen, het blauwe emaillen melkbusje in de knokige hand geklemd en de pijp met geurige Niemeijer tabak in de mond. De rode zakdoek, waarvan het puntje altijd zichtbaar bleef, was nodig om de immer aanwezige drup aan de neus te verdoezelen. Door mijn kinderogen zag ik Simon altijd als een beetje mysterieus, ving wel eens op dat hij dingen voorzag die dan later uitkwamen. Ook kan hij wratten wegstrijken. Nou, in die tijd had ik er wel een paar en dat is heel erg als je begint te puberen. Simon bekeek ze, streek er over en kocht ze voor één cent. Ik vergat het euvel, veel later vroeg hij hoe het met de wratten was. Verhip , ze waren verdwenen.