4 min

Een beeld op Enkhuizen van Rob Tuytel

4de666a77be2194f004cecb2f503f35f275832f0

In een kamertje weer helemaal terug in de Gouden Eeuw. Het kan. Enkhuizen, Medemblik en Hoorn Tweeëntwintig stuks. In 3D. Het loopt storm bij de openingstentoonstelling van Rob Tuytel in het Westfriesmuseum in Hoorn. Zelfs jongeren zijn geïnteresseerd. Dat is bijzonder voor een museum. Een wat gebruikelijkere bezoeker van tachtig zag ik vol bewondering kijken naar alle (zoals Rob het noemt) ‘schilderijen’. ‘Ik ben eigenlijk geen schilder. Ik kan absoluut niet tekenen. Toch voelt het als een schilderij. Ze laten namelijk echt een sfeer zien, maar wel een met een extra dimensie, een virtueel verhaal. Net zo als je in een game kan duiken en daar helemaal in weg kunt zakken Maar dan eentje die ook voor ouderen begrijpbaar is. ‘‘Ik ben met dit project vooral begonnen vanwege mijn frustratie. Op Hoorn kan je namelijk nog een beetje trots zijn. Dat ademt een beetje oude sfeer uit. Enkhuizen is echt verloederd. Voor een echte West-Frieser, een Enkhuizenaar zoals ik, voelt dat onwaarderend. Er zijn nu nog maar weinig mensen die vinden dat Enkhuizen een echte stad is. Enkhuizen was vroeger zelfs groter en belangrijker dan Amsterdam. Maar alle mooie dingen zijn in verval geraakt en er zijn grachten dichtgegooid. Als de dijk naar Lelystad er niet lag, was het allang een dode stad geweest. Ik kan er niet aan denken dat Enkhuizen een dode stad wordt. Het heeft zoveel historie. Daarom wilde ik die mooiheid en historie weer terug brengen. Laten beleven hoe Enkhuizen Enkhuizen is.  ‘Niet voor niets heeft hij meer dan duizend uur hieraan gewerkt (ongeveer vier jaar). Geen enkele vrije dag. ‘Het begon met een maquette, maar toen werd het langzaam steeds uitgebreider en wilde ik het steeds mooier maken. Ik ben trots op de geschiedenis hier. Ik kom al heel lang in het Westfriesmuseum. Al vanaf mijn achtste. Het liefste ben ik hier elke dag. Maar ik heb ook nog mijn studie op de filmacademie in Amsterdam. Als ik van Amsterdam stadsgezichten had gemaakt, was ik na tien uur allang gestopt. Je moet in je werk passie kunnen stoppen.’‘Op mijn zeventiende ben ik al begonnen met mijn passie. Steeds meer technieken ontdekken. Langzaam wordt je er beter in, en de computers ook. Daarom heb ik voor de goed oplettende mensen een jaartal onderaan gezet.  Dat jaartal is handig, want het maken van een beeld op de computer kost heel veel tijd. Eerst heb ik verschillende plattegronden uit verschillende jaartallen met elkaar vergeleken zodat ik de grootte van de huizen kon schatten. Daarna heb ik elk huis een voor een opgebouwd op de computer. Ik ben echt begonnen met de fundering en geëindigd met de dakpannen. Alles is zo opgebouwd.  Bij een ‘schilderij’ heb ik het zelfs een uurtje op de computer laten sneeuwen.Maar als je tot de goed oplettende kijker behoort zie je dat er op drie ‘schilderijen’ hetzelfde bootje is geplaatst. In de Gouden Eeuw waren er alleen maar van dat soort bootjes. Waarom zou je dat niet willen namaken? Ook heb ik op sommige plekken een soort van grapje verborgen. Ik heb namelijk een boom op de plek van een standbeeld die van zijn sokkel is gestoten neergezet. Gewoon, voor de variatie.’Niet alleen de beelden zijn speciaal, ook het geluid. Wie goed oplet kan soundtracks uit vier verschillende films herkennen. The new world, Castle away, Saving private Ryan en Alexander. Bij de laatste hoor je ook echt karrensporen en mensen. De dingen die je ook ziet. Deze muziek inspireerde me tot het maken van de ‘schilderijen’. Hopelijk komen de bezoekers hierdoor in dezelfde stemming als ik.   ‘3D trekt veel mensen aan. Het is namelijk vernieuwend. Het is een fascinatie voor iedereen. Elk hoopje stenen is wel mooi. Schilderijen zijn vaak te plat. Je loopt er zo langs. Er zijn maar weinig kunstenaars die echt mensen vermaken met hun schilderijen. Door de 3D is er meer interactie. Mensen worden echt geëntertaind. En daar wil ik later graag mee doorgaan. Misschien zelfs wel met zo’n bril. Dat je alleen het beeld voor je ziet waardoor het lijkt alsof je er echt nog helemaal inzit. Entertainen. Grenzen verleggen, tot het mooist haalbare. ‘‘Enkhuizen, De oude haven. Dat vind ik een van de mooiste. Alles wat je ziet is namelijk nu verdwenen. Het haalt echt het mooie trotse Enkhuizen naar boven. Ook is Enkhuizen, Westerstraat erg mooi. Dat stukje is wereldberoemd geworden door allemaal schilderijen die er over zijn gemaakt. Nu is het allemaal weg. Het laat je als stadsbewoner boeien. Je krijgt het oude historische besef weer. Enkhuizen wordt gewoon weer Enkhuizen. Om trots op te worden!’De tentoonstelling is van  9 september tot 20 november 2011 te bezichtigen in het Westfriesmuseum in Hoorn.

Publicatiedatum: 26/09/2011