Oneindig Noord-HollandBeleef de geschiedenis van jouw provincie

Wijk aan Zee: Ton Mars over jongeren die een bunker vonden en zelf opknapten

Dit is een verhaal van het Verhalenpaviljoen, een initiatief van de kustgemeenten en Provincie Noord-Holland. In de zomer van 2010 en 2011 ging het Verhalenpaviljoen in verschillende kustplaatsen op zoek naar de lokale identiteit. Dit heeft geresulteerd in tientallen prachtige persoonlijke verhalen van bewoners, bezoekers en ondernemers uit Den Helder, Bergen, Zandvoort, IJmuiden, Wijk aan Zee, Castricum en Callantsoog. Verhalen over vroeger en nu, over de zee, het strand, de samenleving, monumenten en gebouwen. Hier lees je een van deze bijzondere verhalen, die het karakter van de kustplaatsen versterken en onze kust aantrekkelijker maken voor bewoners, ondernemers en bezoekers.

Ton Mars (Wijk aan Zee, 3 oktober 1935)

Ton Mars werkt al zijn hele leven met jongeren, hij vindt het heerlijk en blijft het zijn hele leven doen. Hij vertelt een verhaal over een groep jongeren die een bunker vonden om als honk te gebruiken. Deze jongens hebben deze helemaal uitgegraven en opgeknapt. Vele originele aspecten hebben ze behouden. Ze konden daar zitten en maakten er hun eigen plek van.

Een bunker in de duinen bij IJmuiden.

Beeld: Janericloebe via Wikimedia Commons.

Een bunker in de duinen bij IJmuiden.Een bunker in de duinen bij IJmuiden.

Natuurlijk werd er wel een biertje gedronken en een joint gerookt, maar voor overlast zorgden ze niet, zegt Ton. De gemeente was het hier alleen niet mee eens en wilde de bunker sluiten. De bunker was gemeentelijk eigendom en dus was het huisvredebreuk. Er is van alles gedaan om ervoor te zorgen dat de jongens uit de bunker gingen. Niemand bij de gemeente wilde dat de jongens daar bleven. Uiteindelijk konden de jongens er niks meer aan doen en zou de bunker dichtgegooid worden. De gemeente zou wel op zoek gaan naar een ander onderkomen voor de jongeren, maar dat is er gewoon niet. Ze zijn dus hun plek kwijt.

Deze positieve jongeren hebben geen kans gekregen van de gemeente om hun eigen plek te creëren. Ondertussen is een van de jongeren overleden. Voordat de bunker gesloten werd, zetten zijn vrienden een foto van hem in de bunker. Jaren later staat de foto nog steeds in de gesloten bunker. Ton Mars schreef hier ook een gedicht over.

Wij zijn 16 en niemand wil ons 
Het is al laat en de huisbel rinkelt
Ik luister door de deurtelefoon
Mogen we nog heel even bij U binnen
Het is ieder weekend heel gewoon  
Ze vegen zand van hun schoenen
Ik weet het…ze komen voor een ding
Heeft de gemeente al iets laten horen
Ze hadden toch een raadsvergadering?  
Heeft het college al een beslissing genomen?
Of wij de bunker mogen gebruiken als home
Ruim 8 maanden zijn we nu aan het wachten
Op deze mooie jongensdroom  
Na school, krantenwijk en zaterdags werken
Willen we ontspanning, meer hoeven we niet
We worden volwassen, staan op eigen benen
Laat ons dromen in dit gezonde zeeduingebied  
Dan komt de brief, de bunker word gesloten
De jongens zijn kwaad om het ongelijk
Ze hebben geen enkele kans gekregen
Van het ondemocratische Beverwijk  
De gemeente gaat voor de jongens zoeken
Misschien een garage of ergens een zomerhuis
Bewoners moeten dus voor opvang zorgen
Want de gemeente geeft niet thuis  
De geschiktste plaats was gewoon de bunker
Geen overlast van brommers of muziek
Nee kregen deze positieve jongeren te horen
Van die Beverwijkse misselijke ambtenarenkliek

Publicatiedatum: 02/08/2011

Aanvullingen

Vul deze informatie aan of geef een reactie.

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vereiste velden zijn gemarkeerd met *. Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.