2 min

Maar straks, hoh straks, als ik in de grote stad zou wonen, als ik maar eenmaal in Amsterdam zou wonen. Dan zou ik echt vrij zijn. Dan zou ik altijd kunnen doen wat ik zelf zou willen en niemand zou me kennen dus niemand zou iets vinden van mij. Wat een vrijheid zou me dat opleveren. Het gekke is, nu ik in Amsterdam woon, ben ik juist het buitenleven met Vrijheid gaan associëren. Je eigen grond, waarop jezelf helemaal de baas bent. Je eigen tuin waarin je elke avond een vuurtje zou kunnen maken zonder dat iemand daar last van zou hebben. Kom daar maar eens om in Amsterdam. Maar zou ik het kunnen? Dat wonen op de boerenbuiten. Toen we 2 april in een lint over de weggetjes tegen de regen en wind inkropen, voelde dat voor mij als een bevrijding. Een kleine bevrijding, weliswaar, maar toch: een bevrijding. In de stad moet je voortdurend voorzichtig fietsen. Voordurend oppassen. Daar op dat weggetje waren we weer ‘echt’ aan het fietsen. Blik op oneindig en beuken tegen de wind in. De vraag is natuurlijk alleen: hoe lang blijf je daarvan genieten. Hoe vrij zijn de mensen in West-Friesland? Het lijkt me dat er weinig bomen zijn om je achter te verstoppen. En door die weilanden kijk je alsnog zo op het erf van je buren En omdat iedereen elkaar kent, heeft iedereen vast ook wel een mening over iedereen. En dat associeer ik toch eerder met beklemming dan met vrijheid. En zo, over die vragen nadenkend, fietste ik de eerste dag al naar ‘mijn’ boer. Die liet mij vervolgens verbijsterd achter toen hij eigenlijk vanuit het niets aan de grond onder mijn zoektocht naar vrijheid begon te knabbelen. “Vrijheid”, zei hij, “is uiteindelijk een beetje een overschatte waarde. Ik kan zo een paar dingen bedenken die belangrijker zijn dan vrijheid.” Ik weet niet of ik ook een paar dingen kan bedenken die belangrijker zijn dan vrijheid. Freek Vielen

Het echte fietsen

1acae47a889dbc9bd3f0213c6f3361ef25888d3a

Publicatiedatum: 20/12/2010