3 min

Rob Hoeke

Rob Hoeke

Rob Hoeke (Haarlem, 9 januari 1939) raakt al op jonge leeftijd gefascineerd door boogie woogie. Op zijn zeventiende formeert hij zijn eerste Boogie Woogie Quartet, dat naast hemzelf bestaat uit zijn broer Paul op drums, Kees Kuypers op bas en Wim Bitters op gitaar. Met dit gezelschap behaalt Hoeke in 1959, 1960 en 1962 de tweede plaats tijdens het Loosdrecht Jazzconcours in de categorie old style jazz. Van het kwartet verschijnt in 1964 op het label Philips de elpee Boogie Hoogie.Geïnspireerd door de Britse rhythm-and-blues van Manfred Mann en The Rolling Stones formeert Hoeke in 1965 een tweede band, de Rob Hoeke Rhythm & Blues Group. Hierin dient de boogie nog slechts als basis voor een mix van blues en beat waarmee hij ook over de grenzen bekendheid geniet. Hij wordt uitgenodigd als voorprogramma tijdens de eerste tournee van The Rolling Stones door Zweden. Zijn singles Margio en When People Talk worden in 1966 hits. Het album Save Our Souls (1967) verwerft al snel de status van nederpopklassieker. De hitsingle Drinking On My Bed (1968) wordt gezongen door neef Frans Hoek. Rob Hoeke is een nationale bekendheid met eigen televisie- en radioprogramma’s voor de AVRO. Het nummer Down South, dat al eens eerder op single is verschenen, behaalt in 1970 de achtste plaats van de Top 40 en is daarmee de grootste Nederlandse hit voor de pianist.Met collega-pianist Hein van der Gaag maakt Hoeke het album Four Hands Up. Samen spelen ze in juni 1971 in het Belgische Knokke tijdens een BRT-televisieprogramma dat in zeven landen wordt uitgezonden. In de daaropvolgende jaren daalt Hoeke’s populariteit, omdat hij weigert zijn muziek aan te passen aan de veranderende tijdgeest. Tijdens het repareren van zijn auto komt Hoeke’s linkerhand in de ventilator terecht. Het kost hem twee vingers van de hand waarmee hij de baslijnen speelt die zo typerend zijn voor boogie woogie. Rob trekt zich tijdelijk terug uit de muziek en begint een loopbaan als journalist voor het Haarlems Dagblad.Ondanks zijn handicap gaat Hoeke vanaf 1975 weer piano spelen en platen maken, onder meer met Alan Price van de Britse beatband The Animals. Zijn carrière neemt echter niet meer zo’n vlucht als in de jaren zestig. In 1989 brengt de pianist de overzichts-cd 25 Years Rhythm And Blues And Boogiewoogie uit en speelt hij ongeveer 120 keer per jaar in binnen-en buitenland. De pianist is een graag geziene gast op blues- en jazzfestivals in Indonesië, de Verenigde Staten, China en Joegoslavië.Onder de naam The Grand Piano Boogie Train treedt hij samen met de pianisten Rob Agerbeek en Jaap Dekker vanaf 1994 op in de theaters met de programma’s Boogie On The Move en Blues & Boogie Movin’ On. In de zomer van 1999 wordt bij Rob Hoeke maagkanker geconstateerd. Hij geeft op 22 augustus een emotioneel afscheidsoptreden in café Langs De Lijn in Bussum waarbij hij terzijde wordt gestaan door onder meer Herman Brood, Harry Muskee, Eelco Gelling, Kaz Lux en Jan Akkerman. Op 6 november 1999 overlijdt hij in zijn woonplaats Krommenie. Zoon Ruben Hoeke vormt enkele jaren later samen met Boris van der Lek de Ruben Hoeke Bluesband.

Bron: http://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Rob+Hoeke

Publicatiedatum: 25/10/2011