Oneindig Noord-HollandBeleef de geschiedenis van jouw provincie

Wijk aan Zee: Strandwandelaar

Dorpje aan Zee, van Erica de Roever: Strandwandelaar.
Hij had een klein huisje gekocht in een klein dorpje aan zee. Hij hield wel van dorps en hij held van het strand. Hij hield van wandelen. Het was herfst toen hij in het dorpje zijn opgeknapte nieuwe woning betrok, hj verliet die woning vaak voor een eenzame strandwandeling.

Op een zonnige herfstdag of de meer winderige en natte momenten van dat seizoen. Zo af en toe zag hij in de verte een mededorpeling. Dan zwaaide hij. Ook in de winter ging hij voort met het wandelen langs het strand. Toen was er zo goed als niemand meer. Stortbuien trotseerde hij. Vliegend zand en windkracht negen. En ijzige koude. Hij was in zijn element. De lente kwam. Dat had hij wel verwacht. Hij koesterde zijn in de winter gebruinde kop in de eerst zonnestralen. Mededorpelingen doken weer op. hij zwaaide weer. Maar op een mooie lentedag, toen hij in zijn warme winterjas door het mulle zand ploegde, schrok hij geweldig: hij zag mensen in zwembroek! Vreemdelingen! In de weken die daarop volgden, werd het steeds erger. Steeds meer zwembroeken en badpakken. Terwijl hij  nog maar net zonderwanten en muts liep. Hij werd er kriegelig van. Wat moest “Men”daar op “zijn’ strand?Toen de zomer aanbrak en hij zijn winterjas in de kast had gehangen, kreeg hij het heel moeilijk. Zijn hele strand lag vol lijven. Hij kon geen stap meer verzetten zonder iemand zand in de ogen te strooien of op een topless te trappen. In het begin bleef hij gewoon verdrietig in zijn woning zitten. Dacht over verhuizen. Maar dat wilde hij niet. Toen werd hij boos en besloot er wat aan te doen. Ze konden zijn strand toch niet zomaar afpakken? Advocaten had geen zin, want hij had zijn eigen strand niet in bezit. Hij had het nooit gekocht, alleen maar bezeten. Schieten op al die vreemdelingen was ook onmogelijk, want hij was een overtuigd pacifist. En je eigen milieu vervuilen alleen maar om ze weg te krijgen doe je ook niet, vond hij. Nee. Hij bedacht een andere oplossing. Hij regelmatig de zee in en kwam er, nu eens hier, dan weer daar, als in paniek uitrennen met de angstkreet: ”Een haai! Een haai!” Dan schrok iedereen en ging het water uit. Dan was de pret bedorven en ging iedereen naar huis. Zonder ook maar een haai gezien te hebben. Het stand werd leger en leger. Hij kon weer gewoon wandelen. Hij was erg trots op zijn succes. Maar de zomer was voorbij.

Publicatiedatum: 02/11/2011

Aanvullingen

Vul deze informatie aan of geef een reactie.

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vereiste velden zijn gemarkeerd met *. Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.